Dilaw na Bulaklak

Nabighani at napukaw ang bulaklak sa liwanag ng araw

Kahit saang direksyon nito ay siyang sinundan

Kumpas ng bawat talutot ay may kulay at buhay.

 

Dilaw ang bulaklak na kaakit-akit

Na naiiba sa lahat ng nakapaligid.

 

Madaming paru-parong gustong sumilay

Malapitan at makuha lang ang matamis niyang nektar.

 

Sa tamang panahon, isang paru-paro ang nakalapit sa dilaw na bulaklak

Sa wakas! Ang paghihintay ng bulaklak ay tapos na.

 

Tamis at kilig ang nabibigay ng paru-paro at bulaklak sa isa’t isa

Lumago ang dilaw na bulaklak subalit dumami rin ang mga paru-paro.

 

Nadagdagan na rin ng bubuyog, ibon, at paniki.

Ang inalagaang nektar ay naubos din.

 

Nakita ng unang paru-paro ang nangyari

Ang dilaw ay naging kahel

At napagod na rin sa pagkumpas.

 

Ang paru-paro ay may ilang araw nalang upang masilayan ang kanyang ganda.

Ngumiti ito at hindi na kinuha ang natitirang nektar sa kahel na bulaklak

Lumisan nang masaya sa pag-asang babalik ang kahel sa pagiging dilaw.

CHRYSALIS

I know it is hard

Being in the chrysalis

Thinking of what’s next

MYSTERY VS. HISTORY

(Kala mo ang sipag magtrabaho. Nakadual screen pa kala mo pro.)

May misteryo na ba kayong pinanghawakan sa buhay mo? Sa sobrang gusto mo malaman, ginagawa mo ang lahat para lang malaman ang sagot. Bakit ba lagi kitang tinatanong? Ano bang pake mo sakin?

*Ang mga susunod na mababasa mo ay hindi lahat totoo. Malay mo totoo rin pero pano mo malalaman? Bat na naman kita tinatanong?

Isang araw nagkaroon kami ng pass para magcover ng UP Fair Roots 2015. It was a privilege kasi makikita namin yung mga idol naming banda up close and personal. So excited na excited kami ng kasama ko magcover. Ansaya pala pag may pass, dadaan ka sa backstage at hindi na pipila. Ang trabaho namin ay magshoot ng event at humanap ng mga nakaOOTD. So yun bigay ID at nagstart na kami maghanap.

Kami kinakabahan maghanap ng mga tao kasi baka yung standards na hinahanap samin eh baka di umabot sa expectation nila. Tas first time pa namin makihalobilo sa mga ganun na pipicturan sila. Di naman alam kung pano iapproach. So ayun may nakita na kami. 2 silang babae magkasama. Sa tingin namin pwede na sila sa OOTD tas inapproach namin sila. Tapos nagpaalam kami kung pwede sila kunan kasi para lang sa ipapasa namin for the event. Tinanong kami ni ate “Talaga bang photographers kayo?” Branded na nga yung damit, najudge ka pa. Well siguro mukha lang talaga kaming adik haha. Tas yun pinakita namin yung ID at yun naniwala din siya. So ayun pinucturan na namin sila. Ok tapos na yung sa UP fair.

Komiket. Excited din ako pumunta dito kasi puro local artist ang nandito. First time ko pumunta sa ganon kasi puro walang time dati. Tas andun din si idol Manix, Budjette at KaJo. Isa pa dun mahilig talaga ako sa komiks so ayun. Tuwang tuwa ako sa event at inagahan namin kasi may libreng ice cream. So habang naglilibot libot kami, may napansin akong babaeng pumasok. Sabi ko “Namumukhaan ko ata siya ah”. Tas sabi ng kaibigan ko, “San mo nakita yan?” Basta parang pamilyar mukha niya. Tas naalala ko sa UP fair. Paano ko ba naman makakalimutan kasi siya yung kumwestiyon ng pagkatao ko sa event hahaha. Tas sabi ko agad, “Wow coincidence ba to o tadhana?” Badtrip lang. Sabi naman ng kaibigan ko, “Di tadhana yan boy”. So ayun natuwa ako kasi parehas hilig namin. Komiks, UP fair,banda, at arts. Ang cool niya. So hanggang sa pag-uwi naiisip ko yon.

Pag uwi ko sa bahay. Iniisip ko kung subukan ko siya hanapin. Malaman lang pangalan niya. Pero paano ko malalaman eh mukha lang alam ko sa kanya. So gumamit ako ng Science of Deduction (feeling Sherlock) para malaman kung ano pangalan niya. San pa ba ako hahanap, edi sa internet. Ayun 10 mins lang naman ako naghanap sa kanya. Dahil may IG at hashtag, sa dami ng tread na yon, nakita ko rin siya. Nalaman ko pangalan niya at tinignan ko sa FB. Nagulat ako kasi isa pala siya sa mga artist dun sa komiket. Wow talaga. Nalaman ko na rin ang school at mga hilig niya.

Biglang nawala ang misteryong bumabalot sa kanya. Mas nalula ako kasi parang antaas niya. Out of my league talaga. Ngayon na nalaman ko na, so wala na, boring na ulit. Kahanga hanga siyang nilalang basta nakakalula.

Isa nalang talaga ang magagawa natin ngayon. Lahat ay open na sa mundo. Mabilis ka na makakakuha ng impormasyon kung saan saan. Now your job is to be a mystery to others. That is the only thing that is left.

MAY MAAALALA KA NALANG

Siya si Benjamin. Isa siyang Pusakal. Kalaro siya ni Moy dati. Siya ay naglakbay at iniwan si Moy na mag-isa. Bumalik siya pagkatapos ng 2 buwan at suot parin niya yung collar. Sa huli, naglakbay ulit siya.

1. Wag Na Wag Mong Sasabihin – Kitchie Nadal

2. The Day You Said Goodnight – Hale

3. Start of Something New – High School Musical

4. When You Say Nothing at All – Ronan Keating

5. Ang Huling El Bimbo – Eraserheads

6. Let’s Get Loud – Jennifer Lopez

7. Sway – Pussycat Dolls

8. Way Back Into Love – Hugh Grant and Haley Bennett

9. Eet – Regina Spektor

10. Mata – Mojofly

11. Price tag – Jessie J

12. Wonderful Tonight – Eric Clapton

13. Runaway – The Corrs

14. Summer Song – Silent Sanctuary

15. Leaving On A Jet Plane – Chantal Kreviazuk (Unreleased version)

16. The Man Who Can’t Be Moved – The Script

17. Gangnam Style – Psy

18. Gemini – Spongecola

19. Ikaw Lang Ang Aking Mahal – VST and co

20 Torn – Natalie Imbruglia

21. Lover’s Fire – Franco

22. Everybody Here Wants You – Jeff Buckley

23. There’s a Light that Never Goes Out – The Smiths

24. Sway – Bic Runga

*Ang playlist na yan ay pwedeng madagdagan from time to time. Kasi bawat panahon may theme song. Basta may naaalala ako pag naririnig ko yan.

BAKIT MINSAN ANTAGAL NG ARAW?

*Bakit ba may slo-mo pag andiyan ka? Tumitigil ang mundo ko pag nakita kita. Eto yung mga linya lagi sa mga pelikula at hindi sakin nanggaling yan. Naranasan mo naman na siguro yan kahit papano.

(Paopening opening statement pa, kala mo naman may nagbabasa)

Napapansin mo ba minsan may mga araw ambilis ng oras? Yung malalaman mo na Friday na agad, na lumipas na isang linggo, tapos na pala ang isang buwan. Eto naman sobrang bilis. May mga kapaliwanagan dyan.

Alam niyo ba ang frames sa video editing? Kung nag-eedit kayo ng video kahit sa anong software, siguro may background ka na sa frames. Kung nung bata ka nagdadrawing ka sa notebook mo kahit mga stick figures tas ginagawa mo kada page may certain animation, yung page dun ay yung frame. So kung iisipin niyo, lagi siyang ginagamit sa animation at sinasabi na napakatrabaho nun.

Ano naman konek ng frames sa pagbilis ng araw at yung pagbagal ng panahon? Ayon kay TED-Ed (search niyo sa Youtube), ang certain animation ay nadidistinguish kung gaano karami ang frame. Malalaman mo kung gaano siya kabilis o kabagal.

*Kailangan ng malawak na imahinasyon sa mga susunod na mangyayari

a) |     |     |     |     |     |     |     |     |     |

b) ||||||     |     |     |     |     |     ||||||||||||||

Sa dalawang halimbawa, san yung may mas mabilis na pangyayari? Kung titignyan niyo, mas mabagal ang nasa letter b. Bakit? Kasi ibig sabihin kada limang segundo may 5 frames ka na at sinasabi niyang may limang event na agad dun. Kung ikukumpara niyo sa letter a, sa limang segundo 1 frame palang pinapakita, ibig sabihin mabilis siya kasi 1 event pa lang pinapakita dun. Ang prinsipyo sa framing dito ay (More frames = Slower video | Less frames = Faster video)

Bakit may mga araw na sobrang bilis? Kasi sa araw na yun, konti lang nangyari sa’yo. Halimbawa pag nagtatrabaho ka, parang ambilis lang ng linggo kasi ano ba ginagawa mo sa isang linggo, gising ng umaga, commute papunta, trabaho, kain, trabaho, uwi, commute, pahinga, tulog and repeat. Di ba ang konti lang at sobrang monotonous? Kaya pakiramdam mo ambilis ng panahon.

Bakit naman parang nag-iislow mo pag kasama mo siya or heartbroken ka? Kapag ibebreak down mo yung pangyayari eh halos 2-3 events lang yun. Tinignan mo siya. Nakita ka niya. Natuwa ka or sawi ka. Bumabagal siya dahil sa mga frames na hindi natin nakikita na may nasisingit kada main event. Ibebreak down natin ulit. Tinignan mo siya. Sa loob mo natuwa ka. Inspired ka ng bahagya. Tumingin siya. Nakita mong tumingin siya. Natuwa ka. Nagbago heartbeat mo. Yung pulse rate mo di mo malaman. Gumanda pakiramdam mo. Lalo kang nainspired. Kinilig ka na. Ilang event na yun? Di ba ang dami? Sobrang dami nating naramdaman sa saglit na pangyayari kaya minsan nararamdaman nating ambagal ng oras.

Bakit naman kunwari pag nauna tayo sa meeting place at wala pa yung mga hinayupak na kaibigan mo na masasabi mo ang bagal ng oras? Eh sobrang konting event lang naman ang nandun. Nauna ka. Umupo ka. Naghintay ka. Bakit humahaba? Ibreakdown natin ulit. Nauna ka. Napansin mong wala pa sila. Naasar ka agad. Umupo ka. Oorder ka sa resto kasi ampangit tumambay lang at nagmumukha kang tanga. Kakain ka. Titignan yung oras. Tetext mo sila kung nasan na. Naghahanap ka ng pwedeng gawin. Titignan mo yung oras. Tetext mo ulit sila. Imamaintain mo yung milktea mo sa mahabang oras. Tignan mo ulit yung oras. Itetext mo ulit sila. Maghahantay ka ulit. Ilang event na ba yun? Di ba ang rami? Di mo lang napapansin. Kaya nararamdaman mo na mabagal ang oras.

Ngayon alam mo na kung bakit mabagal o mabilis ang oras.

BAKIT BA BAWAL MADALIIN?

(Kuha ni Michael Reyes nilagyan ko lang ng filter)

*Eto yung first coverage namin sa UP fair. Salamat Amplify.ph 🙂

Babala asawa ni… Ang lahat ng nakasulat dito ay bahagyang kasinungalingan. Bahala ka nalang kung ikaw ay maniniwala o magpapaloko.

“Masarap umibig. Masarap ang inspirasyon. Huwag lang minamadali. Lahat ng bagay nasa tamang panahon.” – Lola Nidora

*Walang basagan ng trip. Maganda kasi talaga ang sinabi ni lola. Parang di kayo nanonood ng Eat Bulaga.

Bakit kaya hindi siya pwedeng madaliin? Bakit ba tayo kelangan mahirapan? Bakit ba tinatanong kita?

Andami sa panahon natin ngayon ay puro madadali na. Fast food, Social media, cellphones, buhay ng tao, relasyon, atbp. pwera nalang sa kotse. Palagi kasing traffic walang hiya!

Naalala niyo pa ba dati yung mga liham, libro, library, camerang defilm, photo album, mga picture frame, harana, karoling, pamamanhikan at paglalaro sa labas? Napansin niyo bang wala halos gadget? Walang internet? Lahat ay talagang mahihirapan ka muna bago mo makuha yung gusto mo. Tulad na lang ng film. Ilang linggo mo pa yang aantayin para lang makita mo yung picture mo nung nagbirthday ka. Ang mga subject pa sa picture ay buong pamiliya. Hindi yung cake, regalo, kamay o paa. Talaga kasing pinapahalagahan ang film noon. Every shot counts.

Diba ang sarap pag ikaw talaga mismo ang gumagawa. Nandoon ang oras at panahon mo para lang sa kaligayahang gusto mo at ibibigay mo. Mas rewarding kaya ang pagsulat ng liham at ipadala eto sa ❤ mo kesa sa text o social media. Sobrang usual na kasi yan sa panahon ngayon. Pag nakatanggap ka ng sulat, palagi nalang tubig, Meralco o credit cards na tinataguan mo. Sobrang dali na kasi ng komunikasyon sa atin

Bakit hindi mo gawing espesyal lahat ng ginagawa mo. Instead na sa IG mo ilagay yan, bakit hindi ka gumawa ng photo album ulit ng may mahawakan ka ulit na litrato. Ang pangit lang kasi sa bisita pag dumalaw, yung ipapakita mong album galing sa Social media. Iba parin ang nahahawakan.

Dati rati kung paano manligaw ang mga lalaki sa babae ay sobra sobra ang ipapakita mong determinasyon para lang mapatunayan mong talagang ❤ mo yung anak nila. May igib, sibak ng kahoy, harana, at pamamanhikan. Bakit ba nawala na yan sa tradisyon? Dahil ba wala nang puno kaya wala nang sisibakin? Di na pwede mag-igib kasi may nawasa na? Bakit wala nang harana kasi may soundcloud na? Sa Bibliya nga si Jacob pitong taong nagsilbi para lang makuha si Rachel. Yung pag-iibigan nga ni Paris at Helen nagsimula pa ng gera. Paano mo nalang ipapakita yung determinasyon mo sa kakatext mo? Walang kahirap hirap.

Mas maligaya ang mararamdaman mo pag nahirapan ka. Ramdam mo ang bawat pasakit mo para lang makuha ang gusto mo. Para kang nakasagot ng problem sa Physics na sinamahan ng Calculus. Kaya pwede, wag kang magmadali.

*Sobrang babaw. Wag mo nang pansinin. Hindi ko ito sinulat pero bat ipopost ko pa rin. Pero hindi ko ito sinulat. Gabi na kase.

MAG NBA NALANG TAYO

(Capt. Philidelphia ang palayaw ng character ko sa NBA)

Bakit kaya sa tuwing nasa byahe ako pauwi at katapat ang bintana ng bus o fx ay palaging gumagana ang aking utak. Madalas akong nakakapagmuni at nakakapag-isip ng mga bagay bagay na importante.

Minsan ito yung mga pumapasok sa isip ko. Nakakaisip ako ng bagong ideas kung paano uunlad ang bansa. “Paano kaya kung yung mga puno nagbibigay signal sa internet? Magpuputol pa kaya tayo ng puno?” Madalas naiinspire ako magsulat ng mga write-ups na alam kong may kabuluhan na may kung mga kasamang linyang “Ah! maganda isulat to ah, ganda nung plot at mensahe, pag-uwi ko sa bahay, magsusulat ako at ibloblog ko to pagkatapos.” at minsan din eh yung mga plano mo pag-uwi ng bahay or may gagawin ka para maimprove ang sarili mo. Eto yung mga katagang, “Pag weekends, mag-eexercise na ako. Dadalasan ko na yung cardio ko at magbabawas ng kanin.” Puro drawing lang. Meron ding senti moments lalo na pag late night together with the street lights at nasa taxi ka at yung tugtog ay ‘Toto – I’ll be over you’. Lakas makapag-isip na “Bakit kaya kami di natuloy? Ano ba pagkukulang ko? Bat ba kasi ako natatakot? Teka may spark pa ba?”

Bakit kaya sa bintana ng bus or fx or kahit anong kotse pauwi masarap mag-isip. May certain dimension ba tayong napapasukan pag nasa bintana tayo? O parang nasa sa ating pagkatao na yung mag-isip pag wala talaga tayong magawa. “Bakit kaya ako nag-iisip habang nasa byahe?” Natanong mo na ba yan sa iyong sarili habang nag-iisip ka sa bintana?

Pag-uwi sa bahay. Lahat ng naisip mo o yung pinagnilayan mo ay mawawala lalo na pag may kaharap kang TV or PC. Dapat talaga eh nagbabaon ako ng notebook para isulat ko lahat nang naiisip ko eh. Nagawa ko na siya dati pero sa cellphone ko lahat sinusulat. Actually magandang practice siya para sakin. Pero yun nga, pag kaharap ko na laptop ko, “Parang masarap magNBA ah”. MapapaNBA na lang ako. Hanggang sa muli aking mga mumunting ideya, naway naging maganda ang samahan natin sa byahe at sana yung iba ay bumalik kasi talagang magaganda yung ibang ideas.

WALA NAMANG MANGYAYARI KAHIT MAGPOST AKO NETO

Unang una sa lahat, gusto ko lang mag vent out at magrant. Nais ko lang ilabas ang stress ko sa pagsusulat at alam ko namang di na mababago yung nakaraan. Last day of school at kuhaan ng toga.

ITO YUNG PINAKAMALALANG PILANG NARANASAN KO SA BUONG BUHAY KO!

Maraming istudyante ang maaga palang, pumila na para maaga rin matapos. May mga pumila ng 4:00AM onwards at bilib talaga ako sa kanila. As of 7:00 AM ay nasa 6th flr. na agad ang pila. Ansarap umakyat kasi makikita mong pareparehas silang organized at isang linya lang talaga yung pila. Pag nakakakita sila ng kaibigan sa pila, kawayan lang at didiretso parin sa dulo ng pila. Siguro marami pang nagkakahiyaan sumingit or wala pa yung matitigas ang mukha. Nagkakaisa pa kaming maaaga na walang sisingit kasi alam namin yung nararamdaman ng bawat isa plus respeto na lang din.

9:00AM na at nagsimula na ang bigayan ng toga. Di namin alam kung anong nangyayari sa baba kasi nasa 6th flr. kami. Ang alam ko lang ay inuuna na yung mga pinabalik kahapon bago yung mga kukuha pa lang ngayon. Sa pila namin, wala pa namang bagong mukha at wala pang nagtatangkang sumingit.

11:00AM. Nakakapagtaka bat di kami gumagalaw sa dalawang oras na nakalipas. Siguro kakasimula palang dun sa batch namin mabigyan ng toga.

1:00PM. Aba! Bat di kami umuusad. Mas nakakapagtaka na to kasi nasa 6th flr. parin kami. Ganun ba kabagal ang tao dun sa baba? Bat yun pa yung napili sa bidding kung hindi ganoon kautilize yung sistema nila. Napapansin ko rin na bakit walang umaakyat sa 6th flr. para hanapin yung dulo ng pila. Baka siguro nasa 4th flr. na yung dulo ng pila pero bat nung umusad kami ng bahagya eh di naman nadagdagan yung mga kaninang nasa dulo? San napunta yung mga tanghali na pipila?

3:00PM. Bakit nasa 6th flr. parin kami? Pakonti konti parin yung usad ng pila. Bumaba kami saglit para tignan yung pila sa baba. Yung straight na linya kanina, naging puro umbok na. Dumami yung tao at puro grupo grupo na yung nakapila. Di mo rin naman masita kung sino yung sumingit kasi di mo naman nakita pero halata mo na agad na may sumingit. Bat bat may mga taong may matitigas ang mukha? Di ba nila naisip na marami pang nasa taas na sobrang aga pumila. Yung iba di na nag-almusal makapila lang. Di ba sila kinikiliti ng konsensiya at hiya pati respeto na rin sa mga maaga? Naawa ako sa mga lumalaban ng tapat at matino. Patuloy silang natatabunan ng maling sistema. Di ko alam kung lumaban yung mga nasa baba, kasi kung lumaban sila, di naman makakasingit yung mga yan or talagang matitigas na talaga mga mukha nila na kahit sabihan mo, di na matitinag. Daig pa epoxy.

Ganito na ba nag sinasalamin ng bagong henerasyon? Sinasabi nilang nasa diskarte na ng tao kung paano siya uusad pero tama bang ang paglamang sa kapwa yung pairalin? Yan na lang ba ang nakikinita nating diskarte? Puro ginhawa sa’yo pero pahirap sa iba. Siguro di na ata nila kayang ipaglaban ang dignidad nila kaya ganun.

Ang ganda lang nung sinasabi ng iba na pag nakuha mo na toga mo, dapat masaya ka na. Di mo na dapat iniisip yung mga ganyan. So ganun na lang? Papalipasin mo nalang yung nangyari? Bakit ba may mga nagpopost na galit sila sa mga sumisingit? Karamihan kasi sa kanila yung mga lumaban ng patas at nasingitan. Sila lang naman yung mga pumila ng sobrang aga tapos masisingitan lang ng isang batalyon na kakarating pa lang. Bakit ba may nagpopost ng picture ng mga nangingit? Siguro ito na yung mga sinaway mo pero di pa rin natitinag kaya ito na lang ang bawe ng istudyante sa kanila na di sapat ang confrontation para makita nilang galit ka sa ginagawa nila. Well, mali din naman siguro ipost yung mukha mo sa public na naningit ka pero yun na rin yung way ng isa para makaganti. Ginawa mo yang paniningit na yan, panindigan mong mabash ka ng madla. Gantihan lang naman yan eh. Walang gustong may malamangan.

6:10PM. Nakuha na namin yung toga. 11 hrs. din kami pumila na dapat di naman aabot sa ganito kung may respeto ang isa’t isa. Ang nangyari ay lamangan at patigasan. Pangit na nga ang sistema nung Gorilla Trading, pumangit pa lalo sa mga istudyanteng di nagiisip ng kapwa nila.

Marahil ginhawa ang nakuha mo sa pag singit, may pinanghahawakan pa rin kaming dignidad sa aming sarili. (Me for president lol) “What is essential is invisible to the eye.” – The Little Prince

Alam kong walang mangyayari kapag pinost ko to’. Balak ko lang ilabas ang stress ko sa pagsusulat kasi di sapat magvent out personally kasi 11hrs. ka ba naman pumila. Salamat!

(Old post 1 yr. ago)

UTANG NA LOOB

Uy! Kamusta ulit sayo mambabasa.(Kung meron man) Ngayon na lang ulit ako nakapagsulat kasi ewan ko ba. Pag nasa byahe ako lalo na pag nasa gilid ng bintana, andami kong naiisip na pwedeng isulat pero pagdating sa bahay, mas gusto ko na magpahinga at maglaro.

Bakit kaya ang hirap sating maningil ng kaibigan pag may utang sila? Bakit tayo pa nahihiya iapproach sila na ipaalala na “Uy! kelan mo pwedeng bayaran yung utang mo?” (With friendly tone na) Bakit nga ba yung iba deadma lang na parang walang nangyari na gustong palipasin yung pagbibigay mo sa kanila ng mumunting tulong? Mas tumatagal pa nga ang utang kesa sa relasyon eh.

Alam ko namang naranasan na natin lahat to. May darating na kaibigan na mangungutang sa’yo kasi kelangan talaga o talagang magulang lang sa buhay. Eh ikaw naman tong mabait na kaibigan, syempre bibigyan mo kahit papano pag may extra kang pera. May iba’t ibang klase ng mga nangungutang. Mag-aapproach yan sa’yo na parang ambait bait na parang tupa with matching makaawa aura para talagang maramdaman mo ang need niya pero sila naman yung kadalasan pag siningil mo eh sila pa ang galit.Meron ding sobrang todo sa promise na kala mo itataya buhay niya para lang mapautang mo. Sasabihin niya na itataga pa sa bato para lang di makalimutan. Meron ding may date pa kuno na babayaran niya agad kung kelan niya sinabi pero pag dumating na yung araw, parang di mo man lang mahagilap kahit san mo siya hanapin.

Bakit nga ba tayo nahihiya maningil? Unang una kasi kaibigan natin sila na nasa mindset na natin na magbabayad naman siya eh kasi alam naman niya yung utang niya. Pero sila yung isa sa mga bihira magbayad kasi tropa tropa daw. Suklian na lang ng errands para kwits. Pangalawa, alam mo background ng buhay niya. Eto yung minsan mahihiya kang singilin kasi alam mo yung kapasidad niyang magbayad. Mapapaisip ka pa na “Wag ko na kaya yong singilin, kasi dadagdag pa ako sa pinapasan niyang problema.” Ang nakakaloko lang dito ay pag makita mo siyang bumibili bili ng kung ano ano na di naman importante tas ipapakita pa sa’yo na parang walang matandaang utang. “Kala ko ba wala kang pera? Hutaenaka!” Panghuli, nasa sistema na ng katawang mahiya. Human nature na ata talaga na tayo yung nahihiya pag naninigil tayo eh. Siguro para sakin kaya di ako pwede magpapayb six kase maawa at maawa lang ako sa mga nangungutang sakin. Parang baliktad nga diba, dapat sila yung nahihiya na di pa nila naibabalik yung hiniram nila pero nagiging muha eh sila pa yung walang hiya na sobrang dami nilang sinasabi sa’yo pag naniningil ka na tulad ng “Alam mo namang wala akong pera eh, bat ba ang kulit mo?”, “Bat ganyan ka, para ka namang walang awa, kita mong naghihikahos ako ngayon”, at ang pinakamalala “Mukha ka talagang pera ano! Hayan na pera mo, saksak mo sa baga mo!” (With balibag pera then walkout) Sa kadulu duluhan, ikaw pa magmumukhang masama kasi naistorbo mo yung oras nila.

Di naman masama mangutang eh lalo na pag kailangan. Di naman ako madamot. Ang sa akin lang magparamdam naman kayo at konting hiya naman kahit papano. Di naman kasi pinupulot ang pera eh.Kasi di lang naman pera ang hinihingi mo pag nangutang, pati tiwala ng tao. Pero yung mga di nagparamdam, di na kayo makakaulit!

PS: Sobrang daming rants pampatanggal ng stress.

(Old post 1 yr. ago)

Parang may kulang.

Parang may kulang.

–

Parang may kulang talaga eh

Kulang ng “I”

Kahit pag balik baliktarin

Di pero kung talaga ng “I”

–

Pag may “I” kumpleto na

Because I already have you

Bakit?

Tignan mo nang mabuti

–

Kahit pag balik baliktarin mo pa

Yun talaga eh

Wala nang hahanapin pa

Kundi yun eh

–

Tagalog word siya

First word siya ng hit ng Silent Sanctuary

Di ba? Nakuha mo ba?

You complete me 😀

*Shet ang cheesy at korny che! Like nyo pag nakuha nyo yung sagot. Isa pang shet, parang sa fb lang, like nyo pag nakita nyo takteng yan!

Sige nga anong sagot?

(Old post 3 yrs. ago)